cierpienie (17)

Jestem wrażliwa, za bardzo. Może dlatego boli mnie rzeczywistość, przyjaciele ranią, a życie nie cieszy.

Może i faktycznie coś się kończy, by coś innego się mogło zacząć. Tylko, że niektóre zakończenia odbijają się na nas zbyt mocno i nie mamy ochoty iść dalej otwierać nowego rozdziału.

Albo jestem zbyt wrażliwa, albo ludzie tak ranią.

Życie potrafi ranić, jak ludzie którym ufamy, mimo, że obiecywali, że zawsze już będą z nami.

W jednym momencie mam ochotę napisać do Ciebie, powiedzieć co czuję i jak bardzo za Tobą tęsknie. Ale po chwili, gdy przypomnę sobie, ile razy przez Ciebie płakałam, dochodzę do wniosku, że nie warto.